Gabriel Fauré

Deel 4 van de serie kamermuziekwerken van Gabriel Fauré (duo’s, trio’s, kwartetten en kwintetten met pianobegeleiding) laat de componist horen in verschillende seizoenen van zijn leven. Dwarsfluitist Emmanuel Pahud speelt drie werken voor fluit (1898). Hij imponeert, zelfs met een gelegenheidsstuk als het Morceau de concours: een lange cantilene zoals alleen Fauré kan schrijven. Over de zachte akkoorden van de piano - een soort tentstokjes - is een eindeloos breekbare melodie gedrapeerd. Pahuds vaste toon en lange adem zijn al even weldadig in de Sicilienne. Fauré moet een verfijnd en bescheiden mens zijn geweest. Geen macho, geen opdringerige natuur. Zijn muziek is eerder androgyn dan geslachtsloos. Vóór 1900 schilderde hij nog in bonte kleuren, zoals te horen is in het Requiem en de Dollysuite. Daarna grossierde hij meer en meer in grisailles die ook steeds donkerder werden. De twee pianisten, Eric Le Sage en Alexandre Tharaud, spelen Dolly zo mooi ingehouden dat elk pianoduo zich aangesproken zou mogen voelen. Aan het slot knettert het in Le pas Espagnol. De Masques et bergamasques zijn niemendallen, maar pianistisch knap geschreven en aanstekelijk. Faurés op een na laatste werk, het Pianotrio (1923), is als een weemoedig vaarwel van een negentiende-eeuwer, verdwaald in de nieuwe eeuw.

Jurjen Vis (1-2014)