Beethoven, L. van

Tijdens zijn leven werd Beethoven vaak tot de avant-garde van zijn tijd gerekend. Tegenwoordig is dat allang niet meer zo; we ervaren zijn veelal grillige onstuimigheid eerder als een uiting van de opkomende romantiek met haar uitersten in dynamiek en expressie. Dit bereikte in 1803 een voorlopig hoogtepunt met het ontstaan van de Negende sonate voor piano en viool. Het waren niet alleen de lengte van het stuk en de volledige gelijkwaardigheid van beide instrumenten die opzien baarden, ook de complexe virtuositeit en de overweldigende, bijna symfonische impact van het werk brachten zowel uitvoerenden als publiek danig uit hun evenwicht. Ook de Belgische violist Lorenzo Gatto en zijn landgenoot pianist Julien Libeer weten het publiek op het verkeerde been te zetten. Dat begint al bij het openingsdeel waarin alle kleurschakeringen een orkestraal effect genereren, terwijl er toch slechts twee instrumenten klinken. En hoewel de beide heren pas rond de dertig zijn, voelen zij Beethovens intenties al haarfijn aan. Dat maakt deze muziek alleen maar spannender. De twee overige sonates zijn muzikaal weliswaar minder uitgesproken, maar ook hier spat de energie ervan af en is de repeatknop van de cd-speler snel gevonden.

Frans Jansen (4-2016)