Elgar

Met zijn circa 50 minuten speelduur en formidabele moeilijkheidsgraad – het werd geschreven voor niemand minder dan Fritz Kreisler – behoort Elgars Vioolconcert niet tot de populairste concerten in het genre. Toch heeft het sinds zijn première in 1910 onafgebroken repertoire gehouden en sinds enkele decennia volgen nieuwe opnamen elkaar gestaag op. Maar Renaud Capuçon is bij mijn weten de eerste Franse violist die zich aan een registratie heeft gewaagd. Hij wordt begeleid door een orkest en een dirigent die gepokt en gemazeld zijn in Elgars muziek: de componist dirigeerde zelf het London Symphony Orchestra in zijn opname met Yehudi Menuhin. Capuçon en Rattle zijn niet bang voor Elgars extremen. Gezwollen pathos, tedere nostalgie, bijna vulgaire sentimentaliteit en virtuoze uitbarstingen vol dubbelgrepen en ander violistisch vuurwerk: de musici zwelgen erin en smeden er tegelijkertijd een organisch, opwindend geheel van. Rattle leidt met losse teugel doch vaste hand en Capuçons viool straalt voortdurend soeverein, van de feeërieke cadens in de finale tot de grootse climaxen. In de Vioolsonate, geschreven aan het eind van de Eerste Wereldoorlog, wordt Capuçon bijgestaan door Stephen Hough. Ze verzorgen een prachtige, intieme vertolking van dit beurtelings rusteloze en melancholieke stuk met zijn mysterieuze pianissimopassages.

Jan Kunst (Klassieke Zaken 1-2021)