Bartók, Béla / Veress, Sándor

Cellist Nicolas Altstaedt is de drijvende kracht achter deze cd. Sinds 2011 is hij leider van het Kamermuziekfestival Lockenhaus, waar eerder Gidon Kremer de scepter zwaaide. In het afgelegen Oostenrijkse oord rijpen veel ideeën en dit is er een van: onbekende muziek van Sándor Veress en Béla Bartók. Het Strijktrio van Veress doet verbazen: je rolt van dodecafonie in folklore en van strenge polyfonie in improvisatie. Dat hybride karakter intrigeerde Altstaedt, en we begrijpen waarom. Zijn eigen partij trekt de aandacht en bepaalt mede het complexe stemmenweefsel. Sterker nog: je hebt het gevoel dat de zwoele cello de violen en de altviool steeds op sleeptouw neemt. Met name het onbestemde, melancholieke openingsdeel, dat slechts incidenteel een tonaal houvast biedt, doet je huiveren. Dit eigentijdse idioom contrasteert met dat van de jonge Bartók, wiens Pianokwintet uit 1904 aan authentiek-Hongaarse folkloristische zigeunermuziek doet denken. Jong was hij nog toen hij dit schreef, drieëntwintig, en blijkbaar gefascineerd door de kamermuziek van Brahms, wiens uitbundige ritmes volop herkenbaar zijn, vooral in Scherzo en Finale. Ongebreideld speelplezier is het wat je hier ervaart. De musici die Lockenhaus bevolken, kennen elkaar blijkbaar van haver tot gort, want ze maken er een prachtige voorstelling van.

Jos van der Zanden (Klassieke Zaken 5-2019)