Various

Tweeëntwintig is ze pas, de Britse saxofonist Jess Gillam. Vier jaar terug was ze de eerste saxofonist die de finale van BBC’s Young Musician Of The Year bereikte en daarna volgden meerdere onderscheidingen en goed ontvangen concerten. Verbazingwekkend is dat vele succes niet. Gillam heeft een zeer verzorgde, warme klank op de sax. Die indringende, ronde toon herinnert in de hoogste registers in de verte aan het prachtige geluid van haar landgenoot en collega John Surman. Na haar debuut Rise brengt Gillam nu het album Time uit, dat als ondertitel Music from Midnight to Midnight draagt. In dertien composities krijgt de luisteraar de kans om als het ware een tijdreis van een dag te maken. Rond het stuk Where the Bee Dances van Michael Nyman dat haar eerder al veel lof opleverde, heeft Gillam een knap gebalanceerd programma samengesteld, waarin werk van moderne klassieke componisten als Philip Glass en Max Richter wordt afgewisseld met dat van popsterren als Bjørk en Thom Yorke. Alleen Glass leverde twee stukken. Naast het fantastische spel is het opmerkelijkste aan Time dat met zoveel verschillende componisten de plaat toch zo’n klinkend geheel geworden is.

Mischa Andriessen (Klassieke Zaken 5-2020)