W.A. Mozart

Door zijn Pruisische kwartetten in 1789 op te dragen aan koning Frederik Wilhelm I, de neef van Frederik de Grote, hoopte Mozart op een passende beloning. Maar die bleef uit zodat Mozart, die het druk had met Così fan Tutte, besloot het bij drie van de voorgenomen zes te laten. Volgens hem was het componeren van strijkkwartetten ‘uitputtende arbeid’, maar dat hoor je er niet aan af. Zijn drie voltooide Pruisische kwartetten komen lichtvoetig, inventief, ongecompliceerd en blijmoedig over. Mits goed gespeeld, is het schitterende muziek waarin niet alleen de eerste viool, maar ook de drie andere instrumenten aan hun trekken komen. Helaas is het authentiek musicerende Chiaroscuro Quartet niet bij machte de essentie van deze betoverende muziek te verklanken. De intonatie is op veel momenten beneden de maat, de toonvorming is zanderig en de individuele solo’s van de verschillende instrumenten zijn over het algemeen niet overtuigend. Mozarts hemelse muziek klinkt alsof de noten hun vleugels zijn kwijtgeraakt. De opname is te theoretisch, studieus, braaf en burgerlijk. Alleen in de snelle delen komt er wat leven in de brouwerij. Mozart verdient een vrolijkere en elegantere aanpak.

Wenneke Savenije (Klassieke Zaken 5/6-2022)