Brahms, Johannes

Is er nog iets toe te voegen aan de al zo rijke uitvoeringsgeschiedenis van Brahms’ cellosonates? Daniel Müller-Schott en Francesco Piemontesi geven het antwoord. Cellist en pianist zijn goed op elkaar ingespeeld en hebben het hart voor Brahms op de juiste plaats zitten. Eigenlijk is er sprake van twee Brahmsen. Tussen de duistere, melancholieke eerste sonate in e-klein en de extraverte, symfonisch opgezette tweede in F-groot zitten meer dan twintig jaar en trouwens wel meer dan twintig extra kilootjes lichaamsgewicht voor de componist. Geen spoor van misplaatste gewichtigheid in de meeslepende interpretaties. De twee musici tonen zich bijzonder flexibel in de wisselwerking en belichten de uiteenlopende facetten van de sonates met een schat aan expressieve nuances. De cello van Müller-Schott kan als de zon warmte en licht uitstralen. Piemontesi is een ideale partner in de enerverende dialogen, met een glasheldere toon en een perfect gedoseerde energie. Tussen de twee cellosonates spelen ze een bewerking van de Vioolsonate op. 78, als het ware om de in ontstaanstijd en sfeer verschillende werelden te overbruggen. Het werk doet donkerder aan dan in de oorspronkelijke vioolversie, maar de cello van Müller-Schott zingt even innig als altijd.

Eddie Vetter (Klassieke Zaken 5-2020)