Wagner, Richard

Dat Nikolaus Lehnhoff heel mooi Wagner kan regisseren, ja, dat wisten we wel. Al in zijn vroegere producties voor het Festspielhaus van Baden-Baden heeft hij laten zien dat een moderne enscenering geen rare beelden hoeft op te leveren en dat concepten niet per definitie bespottelijk zijn. Ook deze Tannhäuser, die eerder in Amsterdam te zien was, is uitzonderlijk gelukt. Lehnhoff benadrukt Tannhäusers zoektocht naar het evenwicht tussen het fysieke en het spirituele door een wereld te creëren waarin traditie hand in hand gaat met vernieuwing. Hij borduurt voort op een discrepantie, maar ook een symbiose tussen onschuld en kwaad, en tussen kunst en kitsch. Zo ontaardt de zangwedstrijd in een soort veredelde vorm van Idols, en de symbolische ‘verlossing’ van Tannhäuser is pijnlijk mooi en doeltreffend. Ook muzikaal valt er weinig te klagen. Robert Gambill zingt een bijzonder ontroerende Tannhäuser, zijn ‘Rom-Erzählung’ gaat door merg en been. De van oorsprong Finse sopraan Camilla Nylund is een mooie, ietwat onderkoelde Elisabeth, wat haar ongenaakbaar maakt, en Waltraud Meier is een Venus uit duizenden. Alleen met Roman Trekel heb ik een beetje moeite. Er is niets mis met zijn dragende, solide bariton, maar voor de rol van Wolfram zou ik toch kiezen voor wat meer warme lyriek (en mis ik Hermann Prey, helaas in 1998 gestorven). Aanbevolen.

Basia Jaworski