A. Bruckner

Acht jaar geleden hebben het Boedapest Festivalorkest en zijn chef-dirigent Iván Fischer een Edison gewonnen met hun opname van Bruckners Zevende symfonie. Het zal nog wel een tijd duren voordat de Hongaren al zijn symfonieën hebben opgenomen. Nu is de Negende aan de beurt. Net als bij de Zevende zet Fischer er de vaart achter, zó voortvarend dat voormalige grootheden als Jochum, Giulini, Wand en Celibidache (die allen Bruckner trager dan het geluid dirigeerden) dinosauriërs uit lang vervlogen tijden lijken. Wat bij hen grandioze hooggebergtes waren, zijn hier glooiende heuvellandschappen. Bruckner is in Boedapest heel wat kilo’s kwijtgeraakt. Toch doet het resultaat niet modieus aan. Daarvoor is het orkest te diep geworteld in de MiddenEuropese traditie, met een karakteristieke zangerigheid en middenstemmen die er echt toe doen in het homogene samenspel. Zonder een surplus aan metafysisch gewicht of religieuze vervoering heeft de muziek veel aardse schoonheid te bieden. Fischer laat het horen door fijn uitgelichte details organisch een plaats te geven in de grote lijnen. Jammer alleen dat hij bij langgerekte crescendo’s meestal ook het tempo sterk opvoert. Dat gaat ten koste van een grootse ontlading. Daar werd in Bruckners eigen tijd al voor gewaarschuwd.

Eddie Vetter (Klassieke Zaken 4-2022)