Anton Bruckner

Paavo Järvi heeft alle symfonieën van Bruckner al eens opgenomen met het orkest van de Hessische Rundfunk in Frankfurt. Nu hij chef-dirigent is van het Tonhalle-Orchester Zürich legt hij daarmee de laatste drie symfonieën vast, om in 2024 te herdenken dat de componist twee eeuwen eerder werd geboren. Na de Zevende is nu de Achtste verschenen. Interessant: het is alsof Järvi de vroegere romantische Duitse traditie laat meeklinken in een Bruckner zonder sterk aangezette wagneriaanse zwaarte. Meteen al vallen de zorgvuldige fraseringen op met bijzondere aandacht voor het legato en het cantabile karakter. Tegenover deze schubertiaane zangerigheid staan dan overweldigende uitbarstingen van het koper. De dirigent slaagt erin een evenwicht te bewaren tussen de uitersten. Het Scherzo doet meer dan ooit jachtig en spookachtig aan, als een Mendelssohn die in een griezelfilm is beland. In het Adagio is Järvi’s ontroerende cantabile weer aan de macht. Voor de majestueuze Finale kiest hij een traag tempo, trager zelfs dan Haitink met de Berliner of Karajan met de Wiener, om slechts twee extreme voorbeelden te noemen. Maar ook in het gedragen karakter wordt de toon nooit topzwaar en blijft een zekere verende tred in het ritme behouden.

Eddie Vetter (Klassieke Zaken 3-4-2023)