Bruckner, Anton

Robin Ticciati heeft een naam te verliezen als het erom gaat het romantische repertoire een flinke opknapbeurt te geven. Dat heeft hij onlangs nog gedaan met de symfonieën van Brahms bij het Scottish Chamber Orchestra. Inmiddels heeft hij Edinburgh verruild voor Berlijn, waar hij nu aan het hoofd staat van het Deutsches Symphonie-Orchester. In zijn visie op Bruckners Zesde valt meteen in het eerste deel al het hoge tempo op, nog hoger dan in de opname van Mariss Jansons en het Concertgebouworkest. Het is alsof we Bruckner betrappen terwijl hij in een joggingpakje over een alpenweide holt. De componist is onderweg nogal wat kilootjes kwijtgeraakt. Hem bijna ademloos volgend zoekt een luisteraar tevergeefs naar weidse panorama’s van majestueuze landschappen. Ticciati is tien procent sneller dan bijvoorbeeld Jaap van Zweden in diens recente cyclus. Wie het ontbreken van brede, ademende fraseringen niet betreurt, kan zich laten meeslepen door de gretige aanpak van de 35-jarige chef-dirigent. Hij belicht met verve Bruckners wilde kant, de jeugdige onstuimigheid waarin de grenzen van het genre worden opgezocht. Het resultaat is ongekend lichtvoetig en spannend, maar niet zo geschikt voor liefhebbers van een traditionele Bruckner.

Eddie Vetter (2-2019)