Magnard, Albéric

‘Strepitoso’ is de karakteraanduiding die Magnard aan het eerste deel van zijn Eerste symfonie gaf. Het laat zich vertalen als ‘tumultueus’ of zelfs ‘lawaaierig’ – woorden die met een beetje kwade wil als label kunnen worden geplakt op de gehele symfonie. Want in dit werk lijkt de destijds 25-jarige componist wel heel veel tegelijk te willen. Invloeden van Franck en D’Indy, maar ook van Wagner en bovenal Mahler, zijn samengeklonken tot een bont geheel waarin ideeën elkaar opvolgen en om de voorrang strijden. Dat de samenhang bijgevolg wat losjes is, wordt ruimschoots goedgemaakt door Magnards geweldige orkestratiekunst, met name in het prachtige langzame deel. De Tweede symfonie dateert van slechts drie jaar later, maar is een in alle opzichten rijper en coherenter werk, dat met de deur in huis valt. De virtuoze orkestratie verraadt de invloed van Richard Strauss – nergens meer dan in het betoverend mooie derde deel met zijn echo’s van middeleeuwen en oriënt – en de partituur blinkt uit in geraffineerde effecten en grootse, lyrische climaxen. Bollon en zijn Freiburgse orkest namen eerder al de nummers 3 en 4 op en bewijzen hier opnieuw helemaal in hun element te zijn in Magnards fascinerende Franco-Germaanse klankwereld.

Jan Kunst (Klassieke Zaken 1-2020)