Berlioz, H.

Muziek die verhaalt en uitbeeldt, ultieme programmamuziek. De Symphonie fantastique, een verklanking van het liefdesleven van Berlioz, is eerder een kolossaal symfonisch gedicht dan een symfonie. Dat geeft veel vrijheid aan de dirigent, die op deze superromantische muziek zijn verbeeldingskracht kan botvieren. Berlioz laat daartoe voldoende vrijheid in de partituur: overdrijven mag. François-Xavier Roth en zijn orkest Les Siècles kiezen voor dit zwoele, pathetische, van gevoelserupties doortrokken werk toch voor een tamelijk down-to-earthbenadering. Romantische clichés, zoals meeslepende ritenuti en tempofluctuaties, laten ze achterwege. De dynamische contrasten zijn daarentegen des te geprononceerder, de climaxen zijn huiveringwekkend. De mooi gebalanceerde opname maakt de kleuren doorzichtig en sprankelend, en de dissonanten schrijnender dan we gewend zijn - ook al omdat op ‘period instruments’ wordt gespeeld. Een aardige vondst was het om de ouverture Les Franc-Juges als toetje mee te geven. Thema’s uit die doodgeboren opera gaf Berlioz namelijk een plaats in zijn Fantastique, zodat de oplettende luisteraar er een zoekplaatje van kan maken. Dat is trouwens binnen de symfonie ook mogelijk, want Berlioz geeft daar de hoofdpersonen een eigen muzikaal motief, waardoor bij de luisteraar de ratio wordt geprikkeld.

Jos van der Zanden (Klassieke Zaken 6-2019)