Mathes, Rob \ Hartley, David \ Mendoza, Vence \ Legrand, Michel \ Mercurio, Steven

Sting kent zijn klassiekers
´Ik ben best tevreden, maar ik zou af en toe willen dat mijn leven meer leek op dat van Sting.´ Aldus een befaamde cartoon uit de jaren negentig in The New Yorker. Dat vat in één zinnetje samen hoe veel mensen denken over het leven van wereldster Gordon Sumner, alias Sting. Dat daarachter een rusteloze muzikale ontdekkingsreiziger schuilgaat, lijkt niet iedereen te beseffen. Met de cd Symphonicities herinterpreteert Sting met nieuwe symfonische arrangementen hoogtepunten uit zijn carrière. Het is een voorproefje van wat er tijdens de Symphonica-in-Rosso-concerten op 15 en 16 oktober in het Gelredome staat te gebeuren.

Door Desmond Haneveer

Aanschoppend tegen de gevestigde orde in de jaren zeventig, zich inzettend voor wereldvrede en het regenwoud in de jaren tachtig, introspectief songschrijver in de jaren negentig en zelf deel uitmakend van het establishment in de eenentwintigste eeuw. Als je we de bladen mogen geloven, zou je de loopbaan van Sting (Newcastle upon Tyne, 1951) zo kunnen samenvatten. Daarbij wordt vaak vergeten dat Sting een fantastische songschrijver is. Hij schrijft, als een van de weinige muzikanten, liedjes die er altijd al geweest lijken te zijn. Die zich in het onderbewuste van het grote publiek hebben genesteld en die iedereen mee kan zingen. Combineer dat met een stem die uit duizenden herkenbaar is, hoog en hard en hees, een natuurlijk charisma en een feilloos gevoel om de juiste muzikanten bij elkaar te zoeken en het mag geen verrassing zijn dat hij met zijn band The Police en als soloartiest meer dan negentig miljoen albums heeft verkocht.

Kamerorkest scheurt plankgas door ´Next to you´
Er zijn maar weinig popidolen zo veelzijdig als Sting. Of het nu jazz is met meesterarrangeur Gil Evans, hitpotente R&B met Mary J Blige, wereldmuziek in het Portugees of, zoals recentelijk, klassieke luitliederen van John Dowland, Sting neemt naar elk project zijn muzikale integriteit en gevoel voor avontuur mee. Diezelfde avontuurlijkheid kenmerkt ook de cd Symphonicities.

Vanaf het begin logenstraft Symphonicities de vooroordelen over popmuziek in een symfonisch jasje. Geen belegen hits in een stroperig sausje van strijkers. De oude Police-kraker ´Next to you´ knalt uit de speakers. Geen traag gezwam, maar strijkers met een punky attitude. Snel en wendbaar scheurt het New York Chamber Consort plankgas door het liedje heen. Je wordt als luisteraar volledig overrompeld door de energie en urgentie van het arrangement. Alle lof voor arrangeur Rob Mathes, tevens dirigent die het ensemble strak in de hand houdt. Hij heeft de liedjes van Sting met respect behandeld, maar deinsde er niet voor terug soevereine hits als ´Every little thing she does is magic´ en ´Englishman in New York´ eens goed tegen het licht te houden en waar nodig bij te sturen. Zo wint ´Roxanne´ door het understatement van de bewerking aan kracht en wordt de obsessie van de ik-persoon uit de tekst haast tastbaar.

Sting is opvallend goed bij stem. Ontspannen, zonder te croonen, vindt hij nieuwe manieren om het verhaal van de liedjes te vertellen. De in zichzelf gekeerde, suggestieve melodie van ´I burn for you´ leent zich goed voor een orkestrale behandeling. De verfijnde strijkers staan haaks op de gespannen ritmische puls in de onderlaag. Een goed voorbeeld van hoe een arrangement een extra dimensie verleent aan een liedje.

Dat belooft nog wat voor het Symphonica -in-Rossospektakel. Met Symphonicities is Sting in ieder geval goed voorbereid. En wij als publiek ook.