Mahler, G.

Dit is voor zover ik weet Bernard Haitinks vierde opname van Gustav Mahlers Zesde symfonie en veruit de langzaamste. Net als in de vorige registraties kiest hij in deze uitvoering voor de ‘oude’ volgorde van de middendelen: eerst het scherzo, dan het andante. Het voordeel van de traagheid is dat vele details die zelden te horen zijn, nu eindelijk over het voetlicht komen. Haitink is daarbij net als voorheen de superieure architect die de lange lijn nooit laat verduisteren door prachtige momenten. Zijn expressieve gedeelten zijn altijd kleine accenten in een strak patroon. Het lage tempo heeft in de finale een onverwacht positief gevolg: Haitink kan het dramatische contrast tussen de passages in een langzaam en een vlot tempo beter laten uitkomen. Het orkest speelt, zoals te verwachten, uitstekend. Zeer toepasselijk bij een cd met een groots, non-verbaal drama is de schitterende omslag met een abstracte voorstelling in vele nuances blauw met de titel ‘Freud en het noodlot’. Mahler legde zijn zielenroerselen inderdaad voor aan Freud, maar uitte ze (veel beter) gelukkig ook in fantastische muziek. De luisteraar kan bij Haitink nu kiezen: de onontkoombare hectiek van een snelle versie of de grotere transparantie van de rustiger uitvoering.

Emanuel Overbeeke