Schubert, F.

Hoewel Franz Schubert de kamermuziek en het intieme musiceren een warm hart toedroeg, komt de combinatie viool en piano er bij hem bekaaid van af. Drie vroege sonatines, een sonate, een rondo en een fantasie, daar moeten we het mee doen. Zag de componist op tegen de vergelijking met de vioolsonates van Beethoven? Of had hij simpelweg geen violist in de buurt aan wie hij zijn wapenfeiten kwijt kon? Hoe dan ook, we moeten leven met de stukken die er zijn. En in die stukken klinkt doorgaans een lichtvoetiger Schubert dan in de pianosonates. Vergelijk de postuum uitgebrachte Fantasie D934 eens met de laatste pianosonates. Slechts in het derde deel, andantino, klinkt iets van de introspectie van de late Schubert door. Verder staat het luchtige speelplezier voorop. Dat heeft violiste Isabelle Faust goed begrepen. Samen met Alexander Melnikov nam dit paradepaardje van Harmonia Mundi de Fantasie, de Sonate en het Rondo op. Beide musici halen het onderste uit de kan. Met een hees, Kremerachtig timbre probeert Faust soms, zoals aan het begin van de Sonate, bij wijze van contrast wat drama te creëren, maar vaker overheerst de speelse zorgeloosheid. En dat is ook een kant die onverbrekelijk bij Schubert hoort.

Paul Janssen