Soler, Padre Antonio

Domenico Scarlatti: aan hem denk je onwillekeurig als je naar deze cd luistert. Aan die speelse, eendelige sonates waarin alle mogelijke gemoedsstemmingen zijn uitgebeeld. Dat gebeurt hier ook. Scarlatti was dan ook de leermeester van de man die hier aan het woord is. Antonio Soler had Iberische wortels en dat stak hij bepaald niet onder stoelen of banken. Overal hoor je Spaanse dansritmen, soms aanleunend tegen de fandango of de flamenco. Deze temperamentvolle muziek uit het midden van de achttiende eeuw is eigenlijk gecomponeerd voor het klavecimbel, maar komt ook op tokkelinstrumenten goed tot zijn recht. Op deze cd verklankt Godelieve Schrama de sonates op een moderne harp. ‘Soler is minder moeilijk dan Scarlatti,’ schrijft ze in het boekje, ‘maar het blijft toch een uitdaging, want zijn staccati zijn lastig, net als chromatische melodielijnen.’ Schrama’s spel klinkt moeiteloos, alles sprankelt van speelvreugde. Puristen hoeven niet bevreesd te zijn, want van het originele notenbeeld gaat niets verloren. Integendeel, er wordt misschien wel iets te veel toegevoegd: crescendo’s en decrescendo’s. Die hadden ook achterwege kunnen blijven, want dynamische contrasten werken in deze zonnige Spaanse muziek juist heel goed.
Jos van der Zanden