Schubert

Arcadi Volodos is zo’n beetje de antipode van de virtuoze romantische pianist. Geen uiterlijk vertoon, geen lichtsnelheden louter om het effect, maar pure klankschoonheid en diepe waardering voor de wereld achter de noten. Als zo’n pianist Schuberts voorlaatste sonate speelt wordt het ‘een meesterwerk van poëzie en filosofie’, aldus de Volkskrant. Zo’n twintig jaar geleden nam Volodos voor het laatst werk van Schubert op en nu vertelt hij in een sonate en drie menuetten wat we al die tijd gemist hebben. De Schubert van Volodos is een dichter die ‘betoverend zacht, zachter, zachtst’ (NRC) alle aandacht naar zich toetrekt.

Guido van Oorschot
Aangenaam Klassiek 2020

Aanbevolen door...

Onlangs is dan eindelijk het langverwachte nieuwe album van de Russische meesterpianist Arcadi Volodos verschenen. Hoewel er veel opnames zijn van de hier gespeelde late Schubertsonate is dit een zeer welkome aanvulling op de bestaande discografie. Volodos trok met dit programma lange tijd de wereld rond en heeft het in vele concertzalen gespeeld. Dat hij vergroeid is geraakt met de stukken is te horen. De visie en controle van deze pianist zijn in deze sonate werkelijk fenomenaal. Vanaf de eerste noot neemt hij de luisteraar mee. De sonate wordt geflankeerd door zelden gespeelde menuetten, waarin Volodos zijn kwaliteiten als meesterpianist nogmaals bevestigt. Luistert u naar het Menuet D 600: Volodos’ spel is een wonder van klankvorming, verstilling en frasering. Mooie opname, van harte aanbevolen!

Boekhandel Het Colofon
Peter Vijfvinkel (Klassieke Zaken 1-2020)

Sinds de grote Russische klaviervirtuoos Arcadi Volodos de stilte opzocht in de muziek van Mompou is hij alleen nog maar mooier gaan spelen. ‘De stilte is ook klank. Dat is een metafysisch idee, het is sonoriteit, eenzaamheid in muziek, niet gecomponeerd, maar ontstaan in de eeuwigheid’, aldus Volodos in een interview uit 2018. Op zijn Mompou-album volgde een cd met (de late) Brahms. De pianist kan alles, maar laat vóór alles de vleugel vrij zingen in een metafysisch universum van artistieke integriteit, muzikale verfijning en ultieme klankschoonheid. Nu wijdt hij zijn magische krachten aan Schuberts een na laatste pianosonate: de Sonate in A, D 959. Alleen al vanwege Volodos’ wonderschone verklanking van het Andantino, is dit een album als een schitterend geslepen diamant. Volodos heeft de componist lichtjaren hoger zitten dan de uitvoerder: ‘Er zijn vijfhonderd pianisten die deze sonates kunnen spelen, maar er is maar één Schubert.’ Maar er is ook maar één Volodos. In de kleinste details ontrafelt hij, als een helderziende, Schuberts taal tot haar bezielde essentie. Vanuit de bron van dat ‘weten’ stroomt de ontwapenend pure Schubert van Volodos via de luidsprekers je ziel binnen.

Wenneke Savenije (Klassieke Zaken 6-2019)