Reicha

Beethoven deed meewarig over de 36 fuga’s die Antonín Reicha rond 1803 met veel bombarie de wereld inzond. Fuga’s die geen fuga meer zijn - zo kan ik het ook, was zijn reactie. Inderdaad probeerde Reicha het starre karakter van de traditionele fuga te doorbreken, met speelse interrupties en gewaagde modulaties. Hij wist maar al te goed dat tekstboekfuga’s saai waren, want hij had zelf een heel leerboek geschreven over de techniek. Aan zijn uit de kluiten gewassen Quatuor scientifique uit 1806 is mooi te horen dat Reicha bezeten was van de fuga. Maar liefst zeven stuks voert hij ten tonele in dit werk, en gezien de titel wilde hij er een soort demonstratie van maken. Saai is het allerminst. Zeker de snelle fuga’s doen je glimlachen, want de vier strijkersstemmen dartelen om elkaar heen dat het een lieve lust is, alsof ze elkaar proberen vliegen af te vangen. Dat Brilliant Classics dit werk op cd uitbrengt is lovenswaardig, want het is een weinig gehoord curiosum van historisch belang. Tegenover deze verdienste staan uitvoering en opname, die niet feilloos zijn. Geen van de musici gaat helemaal vrijuit wat betreft zuiverheid. En de opname is erg close.

Jos van der Zanden (Klassieke Zaken 4-2019)