Bach / Mendelssohn / Shostakovich

We hebben het aan Mendelssohn te danken dat het oeuvre van Bach in de jaren 20 en 30 van de negentiende eeuw werd herontdekt en opnieuw uitgevoerd. Het is ongetwijfeld ook zijn grenzeloze bewondering voor Bach geweest die Mendelssohn inspireerde tot zijn in 1835 gepubliceerde 6 Preludes en Fuga’s opus 35. Minder ambitieus dan het Wohltemperierte Klavier en de Kunst der Fuge, maar door hun anachronisme zeker zo opmerkelijk. Bij alleskunner Marcel Worms is deze cyclus in goede handen: het neobarokke contrapunt klatert helder en precies onder zijn vingers en met zorg licht hij Mendelssohns meer romantische, lyrische momenten uit – met name in de preludes, die soms het karakter van Lieder ohne Worte hebben. Het was een interessante keuze om de zes van Mendelssohn te flankeren door zes Preludes en Fuga’s van Bach (WTK) en Sjostakovitsj (opus 87), in dezelfde opeenvolging van toonsoorten als bij Mendelssohn: e, D, b, As, f en Bes. Worms’ Bach is transparant en dansant en in Sjostakovitsj schakelt hij moeiteloos tussen cantabile en mechanisch, speels en maniakaal. Als bonus krijgen we Busoni’s pianotranscriptie van de monumentale Chaconne uit Bachs Tweede vioolpartita in een gepast monumentale uitvoering. Een contrapuntische cornucopia.

Jan Kunst (Klassieke Zaken 1-2020)