Haydn, J.

Over een historisch correcte bezetting van Haydns klavierconcerten hoeven geen verhitte discussies te worden gevoerd. In feite lagen alle opties open. Joseph Haydn beschouwde het oude vertrouwde klavecimbel als uitgangspunt terwijl hij, als progressief 18e-eeuws componist, de opkomst van de fortepiano toejuichte. Dat die piano’s, toen Haydn zijn concerten schreef, aanzienlijk delicater klonken dan het latere, robuustere type instrument waarop Ronald Brautigam zijn hele Haydn-integrale voor BIS heeft opgenomen, staat intussen wel vast. Maar onoverkomelijk is dat niet, vooral niet omdat Haydn tijdens zijn lange leven is meegegroeid met de ontwikkelingen in de pianobouw en in de praktijk meemaakte dat zijn vroegere composities van lieverlee op modernere instrumenten werden uitgevoerd. Bovendien beschikt Brautigam over de benodigde goede smaak om zich niet op luide toon te vergrijpen aan dit galante repertoire. Daarin krijgt hij ideaal tegenspel, van Concerto Copenhagen en van Lars Ulrik Mortensen, een dirigent die van huis uit klavecinist is en zijn sporen als geavanceerd continuospeler ruimschoots heeft verdiend. Het resultaat is een uitvoering waarin details en grote lijnen elkaar perfect in evenwicht houden en de luisteraar onweerstaanbaar richting eindstreep wordt gestuurd. Hopelijk laten deze rasmusici het niet bij deze feestelijke toegift op Brautigams Haydnintegrale.