Widor, Charles-Marie

Een verrassende kijk op Charles-Marie Widor, de grote Fransman die we vrijwel uitsluitend kennen als de schepper van hoogromantische orgelsymfonieën. Machtige, indrukwekkende structuren, die hem een ereplaats hebben bezorgd in de rijen der componisten voor de koning aller instrumenten. Weinigen weten dat hij een omvangrijk en gevarieerd oeuvre op zijn naam heeft staan in allerlei genres, waaronder veel kamermuziek. Het Trio Parnassus verzamelt hier zijn drie werken voor de combinatie piano, viool en cello. En dan blijkt dat Widor ook in het kleinschalige werk een meester was. Het Trio opus 19 is een aangenaam en toegankelijk salonstuk in de beste zin van het woord, elegant vormgegeven en zeer melodieus. Dit fraaie, klassiek opgezette vierdelige werk van ongeveer een half uur is het omvangrijkst, maar de beide volgende cycli van elk vier korte stukken zijn zelfs nog beter. Na de beeldende beschrijvingen van de Elzas in Soirs d’Alsace vormt Quatre trios uit 1890 het hoogtepunt, met titels die voor zichzelf spreken en helemaal de lading dekken: Humoresque, Cantabile, Nocturne en Sérénade. Wie dacht dat Widor alleen maar orgels kon laten bulderen, wordt door het schitterende, intieme spel van het Trio Parnassus fluks op andere gedachten gebracht.

Gerard Scheltens (3-2013)