Bartok

Bartóks pianoconcerten gaan met zijn drieën op één cd, dus het aantal opnamen van de complete reeks is groot. Het geeft de kans om Bartóks ontwikkeling te volgen van hamerend en rauw naar de relatieve mildheid van het derde concert. Dat laatste wordt het meest gespeeld, maar de nummers 1 en 2 zijn minstens zo interessant. De niet geringe virtuositeit is bij Bartók nooit een doel op zichzelf, maar dient om de creativiteit verder te stuwen. Dat kun je horen in het eerste concert, maar niet elke solist ziet dat in en dan dient Bartók als vehikel voor een ‘hoor mij eens’. Zo niet bij Pierre-Laurent Aimard, een veel te intelligent pianist om een van de grootste componisten van de twintigste eeuw in te zetten voor zijn eigen ego. Zijn eerlijke kijk op Bartóks onstuitbare energie zet zich voort in het tweede concert met zijn originele afwisseling in de instrumentatie, maar ook in de aparte atmosfeer van het derde concert: geen epateren, geen opsmuk, geen trucjes. In de San Francisco Symphony en in de Fin Salonen, doorkneed in dit genre, vindt Aimard de ideale partners. Samenwerking: naadloos, opnameklank: vlekkeloos. Een topper onder de opnamen van deze al vaak vastgelegde concerten.

Gerard Scheltens (Klassieke Zaken 3-4-2023)

Voor pianist Pierre-Laurent Aimard behoren Bartóks pianoconcerten tot de moeilijkste van het hele repertoire, ‘zowel qua inhoud als qua muzikale betekenis’. Maar hun intensiteit is ‘roodgloeiend’. En precies zo speelt Aimard de drie pianoconcerten samen met de San Francisco Symphony onder leiding van Esa-Pekka Salonen. De pianist die ‘het begrip muzikale uitdaging naar een ander niveau heeft gebracht’ (The Guardian), maakt zijn reputatie helemaal waar met deze enerverende puntje-van-de-stoeluitvoeringen.

Aangenaam Klassiek 2023