Beethoven, L. van

Ludwig van Beethoven blijft ongetwijfeld een van de ondoorgrondelijkste muzikale geesten. Op een kruispunt van stijlperioden verraden zijn composities een dramatische veelzijdigheid, die zich niet eenvoudig laat vatten. Neem nu het Derde en Vierde pianoconcert. De hoekdelen doen vooral klassiek aan, terwijl het Largo van het Derde met zijn dromerige romantische trekken duidelijk vooruit wijst. Dat schept verwachtingen… Beethoven zet ons in het Vierde echter iets geheel anders voor: een kort Andante con moto dat zich als een uitgebreide cadens dan wel als een opmaat voor het derde deel laat interpreteren, zoals het geval is in Carl Philipp Emanuel Bachs concert Wq. 31. Was het operatheater wellicht de inspiratiebron? Algemeen was zo’n werkwijze allerminst, zo lijkt het tegenwoordig, en dat maakt Beethovens Vierde pianoconcert tot een permanente uitdaging, die velen al zijn aangegaan. Maria João Pires, Daniel Harding en het Swedish Radio Symphony Orchestra namen dapper de handschoen op en wijdden hun registratie aan de recentelijk overleden dirigent en eersteklas Beethovenvertolker Claudio Abbado. Een gepast eerbetoon, waarin Beethoven in al zijn veelzijdigheid, van lyrisch tot drammerig, wordt geportretteerd. Pires maakt haar reputatie als meesterverteller onder de pianisten andermaal waar!

Andrew van Parijs (5-2014)