Stravinski / Rachmaninov

De strategie lijkt succesvol. De webpagina van het orkest meldt trots dat van de eerste RCO cd (Dvofiáks Negende Symfonie) wereldwijd bijna 14000 exemplaren zijn verkocht. Ook de Brahms-Beethoven-uitgave (zie KZ5 2005) doet het goed. De cd met Stravinski’s Petroesjka en Rachmaninovs Symfonische dansen zal het niet anders vergaan: ook daar is Jansons’ bezielende perfectie te horen. Een tien van Luister en een Editor’s Choice in Gramophone. Amsterdam Sinfonietta’s eerste sacd voor Channel Classics, met Tsjaikovksi’s Souvenir de Florence en Verdi’s strijkkwartet bewerkt voor kamerorkest, kreeg vorig jaar een enthousiast onthaal. Met twee dissonerende klarinetten en allerlei kat-en-muisachtige bewegingen verklankt Stravinski's Petroesjka de poppenkastmoraal van meppen en gemept worden, waarna de spelers weer van het toneel verdwijnen en het leven gewoon verder gaat. Het straatrumoer van de eerste scène wordt door Jansons met warme, brede streken neergezet. De muziek van twee concurrerende straatmuzikanten heeft waarschijnlijk nog nooit zo gedragen geklonken als hier. Toch is Jansons' aanpak allerminst bedachtzaam. De opstandige Petroesjka van de tweede scène (dat oorspronkelijk als concertstuk was bedoeld) wordt met atletische perfectie gebracht. Schitterend is de opgezweepte energie van de ‘cochers’, waarbij nogmaals de uitstekende kwaliteit van de opname blijkt. Die fascinatie voor warmte speelt ook een rol in dat late meesterwerk van Rachmaninov: de Symfonische Dansen. Grote dirigenten zijn wel vaker bezeten perfectionisten, maar hier horen we dat Jansons meer heeft dan dat. Nadat een hartaanval hem bijna fataal werd, besloot de dirigent dat het ‘warmer’ en ‘rustiger’ moest. ‘Langzame delen, die zijn het moeilijkste wat er is’, aldus de componist tegenover Roland de Beer. En dat is wat we terughoren in de halfslaap van de tweede dans, met zijn mysterieus verglijdende kleuren en stemmingen.

Hans Jacobi