Vasks, Péteris

Het communisme is kennelijk goed voor het verdiepen van religieuze sentimenten, want uit het Oosten komt al bijna twintig jaar de ene na de andere religieuze compositie tot ons. Ook domineeszoon Vasks (Letland) schrijft na het verdwijnen van de Sovjet-zetbazen menig religieus werk. Op dit album zijn er drie bijeengebracht. Zijn ‘Pater noster’ beschouwt Vasks als simpel en sober, en moet door een kerkgemeente uitgevoerd kunnen worden. De kwaliteit van de koren in de Baltische staten ligt blijkbaar erg hoog. Het is een trancematig stuk, met lang aangehouden noten, die ook nog eens ijl als mistflarden klinken. Conclusie: het vergt een zekere mate van perfectie om dit gebed te vertolken. Vasks’ ‘Dona nobis pacem’ klinkt bijna vertrouwd. Er is een ‘Baltische stijl’, hoe onbenoembaar die wellicht ook zijn moge, en het geluid daarvan is niet meer uit de hedendaagse muziek weg te denken. Het slotstuk ‘Missa’ imponeert. Na twee eerdere versies heeft Vasks gekozen voor begeleiding door louter strijkinstrumenten. Ik moet toegeven geen liefhebber te zijn van het kerkorgel dat Vasks in de vorige versie gebruikte. De compositie klonk daardoor lomp, zwaar en pikzwart. Dankzij de strijkers wint het stuk aan zeggingskracht en warmte, en vooral het Benedictus klinkt juichend en hoopvol. Dit album is een mooi religieus drieluik.

Eric van ’t Groenewout