Corelli

INTERVIEW

Ouderwets lekker zingen
Enkele decennia geleden vormden populaire Italiaanse en Napolitaanse liederen nog een standaard onderdeel van het repertoire van grote tenoren, maar tegenwoordig lijken ze uit de mode. Eeuwig zonder, volgens de jonge Brits-Italiaanse tenor Freddie De Tommaso, die juist deze liederen koos voor zijn eerste soloalbum Passione voor Decca.

Nog geen minuut nadat je het album Passione hebt opgezet, met het lekker vet, bijna filmisch aangezette Addio, sogni di gloria van Carlo Innocenzi, kun je al rustig de eerste conclusies trekken: die titel is perfect gekozen, en wat een geweldige tenor horen we hier. Een stem uit duizenden, genereus en volkomen zelfverzekerd, en dat terwijl Freddie De Tommaso nog maar 27 is.

De Tommaso legt uit waarom hij voor dit repertoire koos voor zijn debuutalbum: “Tijdens mijn opleiding luisterde ik veel naar de grote tenoren van het verleden: Franco Corelli, een idool van me, maar ook zangers als Mario del Monaco en Carlo Bergonzi. Die zongen veel van deze liederen naast hun operarepertoire. Ik vond het jammer dat ze uit de mode waren geraakt; ze zijn echt fantastisch, zo vol emotie en passie. Het zijn niet zomaar leuke deuntjes; je moet ze echt zíngen! Ik wilde ze dolgraag met mensen delen.”

De jonge tenor heeft het album opgedragen aan twee Franco’s. De ene is Corelli, de grote Italiaanse tenor die in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw furore maakte met zijn krachtige, viriele stem en die dit jaar honderd jaar geleden geboren werd. De andere is Franco De Tommaso, Freddies operaminnende vader die vanuit Puglia in de hak van Italië naar Engeland trok en daar trouwde met een Britse vrouw. Hij stierf toen Freddie pas 18 was.

Zijn het de Italiaanse genen die zorgen voor dat heerlijke authentieke geluid? “Misschien helpen ze mee, maar meer nog helpt dat ik van kinds af aan ben ondergedompeld in de taal. En ik heb geluisterd naar Italiaanse zangers van het verleden. Je absorbeert dat geluid als het ware, je gaat op die manier zingen. Tegenwoordig vinden mensen het niet mooi meer als je te veel glijdt van noot naar noot, wat de Italianen portamento noemen. Terwijl dat volgens mij juist allemaal onderdeel moet zijn van deze liederen. Die tenoren van vroeger werden echt geleid door de tekst en de emoties van elk lied.”

De Tommaso hoopt dat die stijl van weleer wat meer terug zal komen. “Ik zing op een redelijk ouderwetse manier, omdat ik vind dat het zo zou moeten. Ik denk soms dat we wat dat betreft het verleden niet genoeg eren. Als je luistert naar opnames van tenoren als Caruso of Gigli, of bijvoorbeeld Tamagno, nog voor hen; die waren vaak maar een generatie verwijderd van de componisten van de muziek die ze zongen. Tegenwoordig vindt men dat ouderwets, maar voor mij voegt die stijl echt iets toe.”

De Tommaso als jonge fakkeldrager van de grote Italiaanse traditie; Passione geeft een glimp van een grote toekomst. Hij zal zonder twijfel net zo gaan schitteren op de grote internationale operapodia als zijn grote voorbeelden.

Benjamin Rous (Klassieke Zaken 2-2021)