Holborne / Dowland / Scheidt

Nederlands is een prachtige taal, maar sommige zaken zijn er wat nomenclatuur betreft wat bekaaid afgekomen. Neem de blokfluit. Een weinig flatteuze benaming, die slechts één associatie wekt: met een stuk hout. Het ware beter in het vervolg, als bij de oboe d’amore en violoncello piccolo, de Italiaanse naam te gebruiken. Want Julien Martin laat overtuigend horen dat zijn instrument vóór alles een flauto dolce is: een ‘zoete fluit’. Sterker, hij verjaagt elke associatie met hout. In de airs en een aantal van de consort pieces spint hij cantabile melodielijnen van een ongekende zoetgevooisdheid. In de overige consort music mengt hij zich tussen de strijkers en verrijkt hun klank met een discreet doch distinctief timbre. Diverse continuo-instrumenten verlevendigen het klankbeeld nog verder. De tracklist van deze cd toont overigens meer dan een verzameling mooie losse stukjes: Skip Sempé rangschikte de muziek in vier suites, die door thematische kruisverwijzingen een coherent programma vormen. Centraal staan de meesterlijke Pavans van Holborne: schijnbaar stoïcijns en onverstoorbaar als de harmonie der sferen, maar van een hypnotiserende schoonheid. ‘Paradizo’ – de titel komt van een Pavane van Holborne – is de eerste uitgave op het gelijknamige eigen label van Capriccio Stravagante. Dat belooft nog veel moois.

Jan Kunst