Kennedy

SPECIAL

RELEASE 23 DECEMBER

Muzikaal portret
Met de cd My World meldt violist Nigel Kennedy zich weer eens aan het front. Deze keer eert de ‘rocker’ onder de klassieke violisten met louter eigen werk de meesters die hem door de jaren heen beïnvloed hebben.

Nigel Kennedy was, is en blijft het enfant terrible van de wereld der grote klassieke violisten. Al tijdens zijn studiejaren deed het voormalig wonderkind de haren van zijn docenten te berge rijzen. De man die studeerde bij onder anderen Yehudi Menuhin en Dorothy DeLay zag er tot afgrijzen van zijn docenten aan de Juilliard School of Music geen enkel probleem in om als zestienjarige violist met jazzviolist Stéphane Grappelli het podium van Carnegie Hall te betreden. Zijn enorme succes aan het begin van de jaren negentig met zijn opname van De vier jaargetijden maakte iets goed, maar ook toen was zowel zijn punkachtige uiterlijk als zijn vertolkingskunst niet helemaal conform de klassieke conventies.

Men kan van Kennedy zeggen wat men wil, die onconventionele en eigengereide houding heeft hij altijd volgehouden. Maar of hij nu klassiek speelde of volksmuziek met de Poolse band Kroke, of zijn viool liet scheuren als een gitaar van Jimi Hendrix, hij bleef een muzikaal dier en een geweldige violist. En dat is ook wat zijn jongste en wederom zeer eigenwijze plaat vertelt die eind dit jaar vlak voor zijn zestigste verjaardag uitkomt. My World is misschien wel letterlijk wat de titel zegt: een weergave van de wereld van Nigel Kennedy. De plaat bevat louter eigen werk en is een hommage aan de grote meesters die hem door de jaren heen beïnvloed hebben, zoals Yehudi Menuhin, Stéphane Grappelli, Isaac Stern, de in 2013 overleden Poolse jazzgitarist Jaroslav Smietana en de Amerikaanse bluegrass- en jazzviolist Mark O’Connor. Daarnaast bevat de cd een deel van de muziek die Kennedy schreef voor het toneelstuk De Drie Zusters van Tsjechov dat zijn Poolse vrouw Agniezka produceerde.

My World is zo een portret van de violist en van de werelden waar hij de laatste decennia in verkeert. Amerikaanse en Poolse volksmuziek gaan samen met een viool die scheurt als een elektrische gitaar om vervolgens weer een weg te zoeken naar welhaast impressionistische klanken of een quasimeerstemmige lijn à la Bach. ‘Menuhin wees mij de weg naar Bach’, zegt hij over zijn oude klassieke liefde die nimmer overschaduwd is door de jazz- en volksmuziek. ‘Als hij er niet geweest was en niet had betaald voor mijn lessen aan de Yehudi Menuhin School was ik misschien nooit violist geworden.’

Dat laatste valt te betwijfelen, want Kennedy was gretig. Over de relatie met een van zijn helden uit de jazzhoek zegt hij: ‘Ik ontmoette Stéphane voor de eerste keer toen hij voor ons, jonge studenten aan de Yehudi Menuhin School, kwam spelen. Ik verraste hem door op het podium te springen en met hem mee te spelen. Dat was het begin van een lange muzikale relatie met hem. Hij vond het geweldig dat een veertien jaar oude jongen niet alleen zijn muziek kende, maar die ook nog kon spelen.’

Voor Kennedy was het ‘onbetaalbaar’ dat hij ‘een musicus ontmoette die al spelend bewees dat serieuze muziek niet deprimerend hoeft te zijn’. Dat is wat Nigel Kennedy altijd heeft willen bewijzen: serieuze muziek kan leuk en speels zijn. En dat is precies wat My World is.

Paul Janssen (KZ 6-2016)