Messiaen, Olivier

Paavo Järvi is in oktober officieel begonnen als chef-dirigent van het Tonhalle-Orchester Zürich. In Zwitserland zijn ze het erover eens dat het 151-jarige orkest onder zijn leiding klinkt als herboren. Het bijzondere programma van de eerste gezamenlijke cd wekt misschien verbazing, maar het strookt met Järvi’s streven om wat meer peper en zout te strooien in de beleving van klassieke muziek. Al in zijn jonge jaren was Messiaen roomser dan de paus. Daarvan getuigt Les offrandes oubliées (De vergeten offergaven) uit 1930, toen hij pas 21 jaar was. Het is een meditatie over het offer dat Jezus aan het kruis voor de mensheid heeft gebracht. Le tombeau resplendissant (Het schitterende graf) uit 1931 markeert naar eigen zeggen het einde van een jeugd vol kommer en kwel maar ook de verlossing door het geloof. In L’ascension uit 1932-1933 zijn vier meditaties over de hemelvaart gebundeld. Enig tegenwicht tegen al deze jeugdige devotie in prachtig orkestgewaad biedt Un sourire (1989), een van Messiaens late composities, een muzikale knipoog naar Mozart. Järvi verleidt zijn nieuwe orkest tot fraai homogeen en kleurrijk spel. Dat belooft nog wat voor de toekomstige samenwerking, te beginnen met een Tsjaikovskicyclus.

Eddie Vetter (Klassieke Zaken 6-2019)