Rameau, J.

Hoe ouder, hoe gekker! Voor Rameau gaat deze typering zeker op. De comédie lyrique ‘Les Paladins’ op libretto van Monticourt, gebruik makend van La Fontaines fabel ‘Le petit chien’, was bedoeld om het publiek te shockeren. Dat is gelukt, maar de gevolgen waren er naar: na vijftien voorstellingen was het genoeg. Het publiek, niets anders gewend dan conventionele opera met eenheid van tijd, plaats en handeling, kwam bij Rameau bedrogen uit. Hij speelde maar al te graag met deze bijna tot wetmatigheid verheven gewoontes. En dat, terwijl hij ook met opzet muziekfragmenten uit eerdere opera’s de revue liet passeren. Waar Rameau ophield, gaat de regisseur José Montalvo door. In een moderne enscenering laat hij, met behulp van videoprojectie, werkelijkheid en onderbewustzijn door elkaar heen lopen. Natuurlijk kan de choreograaf Dominique Hervieu niet achterblijven met een simultaanballet van hiphop, breakdance, acrobatiek en barokdans. William Christie doet als Rameau-specialist wat we van hem gewend zijn en de zangers houden zich moeiteloos staande temidden van alle visuele afleiding. Wat dat laatste betreft: er zijn landen denkbaar waar een gecensureerde versie noodzakelijk is.

Andrew van Parijs