Francis Poulenc
La Voix Humaine
3760014198991
| Componist | Francis Poulenc |
| Titel | La Voix Humaine |
| Artiest | Veronique Gens / Orchestre National de Lille / Alexandre Bloch |
| Artikel nr. | 0000899ALPHA |
| EAN Code | 3760014198991 |
| Aantal CD's | 1 |
| Label | ALPHA |
| Releasedatum | 2023-01-01 |
| # | Titel & Artiest | Tijd |
|---|---|---|
| 1 | No. 1, Introduction — Véronique Gens; Orchestre national de Lille; Alexandre Bloch | 000:55 |
| 2 | No. 2, Allô, allô. — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 001:00 |
| 3 | No. 3, Allô ! C'est toi ? — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 001:07 |
| 4 | No. 4, Hier soir, je me suis couchée tout de suite — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 001:55 |
| 5 | No. 5, Allô, chéri. si on coupe, redemande-moi tout de suite — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 001:10 |
| 6 | No. 6, Quelle comédie ? — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 001:22 |
| 7 | No. 7, Souviens-toi du dimanche de Versailles — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 001:45 |
| 8 | No. 8, Demain ? Je ne savais pas que c'était si rapide — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 000:54 |
| 9 | No. 9, Allô. et comme ca — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 001:44 |
| 10 | No. 10, "Oh ! Non, mon chéri, surtout ne me regarde pas" — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 002:48 |
| 11 | No. 11, Allô, allô, mademoiselle — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 002:24 |
| 12 | No. 12, Allô ! Ah ! Chéri, c'est toi. — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 004:08 |
| 13 | No. 13, Hier soir, j'ai voulu prendre un comprimé — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 002:05 |
| 14 | No. 14, Il était quatre heures du matin — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 001:54 |
| 15 | No. 15, Allô ! J'entends de la musique. — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 001:07 |
| 16 | No. 16, Pardonne-moi, je sais que cette scène est intolérable — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 000:52 |
| 17 | No. 17, Avant-hier soir ? J'ai dormi — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 004:21 |
| 18 | No. 18, Allô, allô, madame, retirez-vous — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 002:44 |
| 19 | No. 19, Sois tranquille. On ne se suicide pas deux fois — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 001:51 |
| 20 | No. 20, Allô !... Allô !... Mon Dieu, faites ce qu'il redemande — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 003:57 |
| 21 | No. 21, Alors, voilà. J'allais dire machinalement : à tout de suite — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 002:06 |
| 22 | I. Allegro con fuoco — Orchestre national de Lille; Alexandre Bloch | 009:13 |
| 23 | II. Molto vivace — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 005:49 |
| 24 | III. Andante cantabile — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 006:46 |
| 25 | IV. Très vite et très gai — VERONIQUE GENS - ORCHESTRE NATIONAL DE LILLE - ALE | 006:38 |
La voix humaine is een toneelstuk uit 1930 van Jean Cocteau, in 1958 op muziek gezet door Francis Poulenc. Hierin telefoneert een vrouw met haar geliefde. Ze roept herinneringen op aan de tijd waarin zij nog gelukkig met elkaar waren en smeekt hem haar niet te verlaten, maar het is duidelijk dat zij elkaar voor het laatst spreken. Wat de man aan de andere kant van de lijn zegt, is niet te horen. Dat maakt de monoloog des te spannender. De vrouw wordt heen en weer geslingerd tussen tedere en agressieve gevoelens. Ze klinkt nu eens geëxalteerd, dan weer terneergeslagen in haar wanhoop. De veelzijdige sopraan Véronique Gens houdt veertig minuten lang de aandacht vast in de emotioneel gecompliceerde rol van de vrouw. Ze laat horen wat in een gewoon toneelstuk niet mogelijk is. Muziek begint immers waar woorden eindigen. Het expressief bereik van een zangstem is nu eenmaal veel groter, van stamelend gefluister tot hysterische uitbarstingen. Onder leiding van Alexandre Bloch geeft het orkest van Lille de nodige psychologische voeding aan de uiteenlopende stemmingen. Poulencs nog maar zelden gespeelde Sinfonietta uit 1948 is hier de lichtvoetige tegenhanger van de indringende monoloog.
Eddie Vetter (Klassieke Zaken 1-2023)
