Mozart, W.A.

Naar verluidt had Mozart maar achttien dagen nodig om ‘La Clemenza di Tito’ te  componeren. Op bestelling. Vandaar dus zijn vermeende ‘terugval’ naar de verouderde vorm van de opera seria. Lange tijd werd het werk als tijdgebonden en saai bevonden, en volkomen genegeerd. Als boosdoeners werden vaak de vele en lange secco-recitatieven genoemd, en ze waren niet eens door Mozart geschreven! Niet zo gek dus, dat Franz Welser-Möst, die het werk in juni 2005 in Zürich dirigeerde, de recitatieven door gesproken dialogen besloot te vervangen. Zelf heb ik er een beetje moeite mee, maar misschien ligt het aan de gewenning? Ook had ik problemen met de regie. Jonathan Miller, toch niet de eerste de beste, wist duidelijk niet wat hij met de opera aan moest, en soms bekruipt je het gevoel naar een prachtig geklede concertante te kijken. De verstilde beelden en de (jaren dertig) kostuums zijn echter heel erg mooi om naar te kijken, en omdat er zo weinig op de bühne gebeurt, kan men zich volledig op de muziek concentreren. Niet eens zo gek, want muzikaal en zangtechnisch is het allemaal een feest. Met name Kassarova (Sesto) en Kaufman (Tito) leveren meer dan uitstekende prestaties.

Basia Jaworski