Monteverdi, Claudio

Giovanni Busenello en Claudio Monteverdi (en al wie er nog meer heeft meegewerkt aan de muziek) creëerden met L'Incoronazione di Poppea een drama dat tijdloos lijkt. Even geleden presenteerde Virgin Classics de dvd van Pier Luigi Pizzi's sobere, keurige, bij-de-tweede-strofe-linksafproductie die door het muzikale aandeel van Les Arts Florissants onder William Christie toch heel sterk werkte en heldere actie bood (mede dankzij de inzet van Philippe Jaroussky, Anna Bonitatibus en Robert Burt). Nu brengt het label een versie met een grootser bezet Le Concert d'Astrée onder Emanuelle Haïm en in een regie van Jean-François Sivadier die toch wat verder onder de oppervlakte gaat. Dit is een venijniger interpretatie die het samengaan van komedie en tragiek op scherp zet, die soms doorslaat naar meligheid (waar Pizzi die wist te vermijden) maar die een beter beeld geeft van de onderlinge verhoudingen van de personages. Er is fraai fysiek spel alom. Tim Mead schittert in de rol van Ottone als een waarlijk tragische held, Sonya Yoncheva durft Poppea's wrede ambitie te tonen, Paul Whelan is een opmerkelijk jonge en soepele Seneca en de adembenemend zingende Ann Hallenberg loopt rond als een Fellini-eske Ottavia. Max Emanuel Cencic, een wat ingehouden Ottone onder Christie, is hier een even speelse als gevaarlijke Nerone. Sterk theater met een episch tintje.

Hein van Eekert (3-2013)