Schumann, R.

De Franse pianist Eric le Sage (1964) komt met zijn derde Schumann album. Na eerdere delen met de Papillons, de Davidsbündlertänze, de Fantaisie en de Impromptu’s nu ambitieuze werken als de Eerste Pianosonate en de Symfonische Etudes. Wat een ideeënrijkdom, Schumanns pen kan het bijna niet aan. Prachtig, die wonderlijk tedere sequenzen waarop hij alleen het patent heeft. Hier is hij de ijlende visionair die de hele komende eeuw aan zijn voeten legt en met leeuwenmoed alle gevaren trotseert, ook die er niet zijn. Dat werd later wel anders in de Bunte Blätter, waarin vanaf 1850 alles wat rijp en groen was werd verzameld. Hij had als componist zijn beste tijd gehad. Hij was geniaal begonnen en dreigde als veelbelovend te eindigen. Een tragische impotentie vult Schumanns laatste jaren. Men heeft er een draai aan willen geven: het was een nieuwe esthetiek. Biedermeyer. Flauwe kletskoek. Hij kon het gewoon niet meer en op zijn best modderde hij door in een idioom uit een onbereikbaar ver verleden. Le Sage laat het ons allemaal horen. Een uitermate stevige pianist, die vooral de jonge, snoevende Schumann geeft waar hij recht op heeft.

Jurjen Vis