Silvestrov

In de jaren zestig was de Oekraïense componist Valentin Silvestrov een overtuigd modernist. Hij ging ondergronds om zich uit te kunnen leven in de atonale muziek, destijds voor hem ‘een heerlijk spel met tonen, alsof je alles opnieuw mocht uitvinden.’ Maar in de jaren zeventig had Silvestrov het wel gehad met de muzikale avant-garde. Hij keerde terug naar de stilte, naar de eenvoud van minimalistische (samen)klanken en melodietjes die weer ‘mooi’ mogen klinken. ‘Ik ontdekte dat simpele muzikale middelen een veel rijkere betekenis hebben dan al dat modernistische blablabla’, aldus Silvestrov. De zeventien miniaturen voor twee cello’s, uitgebracht onder de toepasselijke noemer Hieroglyphen der Nacht, houden zich dan ook verre van ondoorgrondelijke abstractie. Het zijn betoverende droombeelden, melodieuze sfeerimpressies, meditatieve klanken. Soms schuren ze even tegen elkaar aan, om daarna ontwapenend de stilte te openen, waaruit wonderschone melodietjes opbloeien die weer wegdrijven op de wind, als de pluisjes uit een veld vol paardenbloemen, als zaadjes uit de bomen, als stuifmeel uit geurende bloemkelken. De Duitse celliste Anja Lechner, al twintig jaar een bewonderaarster van de intieme muziek van Sylvestrov, en haar Franse collega Agnès Vesterman vertolken Sylvestrovs miniaturen delicaat en met ingetogen verbeeldingskracht.

Wenneke Savenije (6-2017)