Haydn, J.

Na vier delen met Il Giardino Armonico en drie met het Kammerorchester Basel is voor deel 8 van Alpha’s Haydn 2032-project opnieuw Il Giardino Armonico aangetreden. Een verrassende keuze, gezien de koppeling. Over de uitvoeringen van Haydns symfonieën zelf kunnen we inmiddels kort zijn: ongeacht met welk van beide orkesten Giovanni Antonini samenwerkt, er wordt energiek, met precisie en elan, gemusiceerd. Zo ook hier in nummer 28, met zijn Balkanachtige klanken in het derde deel, en in 43, bijgenaamd Mercurius, waarin de strijkers voorbij zoeven als de gevleugelde god aan wie de symfonie al of niet haar naam ontleent. In nummer 63, die zijn naam La Roxolana dankt aan het karakter van sultan Süleyman II’s echtgenote in een toneelstuk waarvoor Haydn delen van deze symfonie oorspronkelijk componeerde, ronken de strijkers en kwinkeleren de blazers dat het een aard heeft. Waar we in eerdere volumes op werk van tijdgenoten als Gluck, W.F. Bach en Cimarosa als ‘context’ werden getrakteerd, is de koppeling in dit oosters georiënteerde deel wel heel bijzonder: de anonieme Sonata Jucunda (mogelijk van Biber of Schmelzer) met haar Ottomaanse referenties en – raar maar geniaal – Bartóks Roemeense dansen in een hartstochtelijke, spectaculair mooie vertolking.

Jan Kunst (Klassieke Zaken 1-2020)