Händel

De twee cd’s zitten in een heus boekwerk dat een schat aan informatie lijkt te bevatten, maar dat voornamelijk bestaat uit een opgeblazen interview met Hervé Niquet, afgedrukt met tussenkoppen als chocoladeletters. Niet getreurd. De interpretatie van Händels Messiah mag er wezen. Luisteraars worden gelukkig niet afgeleid door het ballet dat de dirigent pleegt op te voeren als hij voor koor en orkest van Le Concert Spirituel staat te zwaaien. Hij heeft gekozen voor een van de latere versies van het oratorium, die van 1754. Niet origineel, daarin zijn onder anderen Christopher Hogwood en Paul McCreesh hem voorgegaan. Het belangrijkste verschil met vroegere versies is dat er twee sopranen voor nodig zijn. Hier steken Sandrine Piau en Katherine Watson elkaar naar de kroon in respectievelijk But who may abide en Rejoyce greatly. In de kelen van de vijf zangsolisten en onder Niquets handen heeft het oratorium definitief alle plechtstatigheid van zich afgeschud. Het theater viert hoogtij, in een soms adembenemend tempo. Het koor struikelt zowat over de jubelkreten in het Hallelujah, dat in een ijlvaart voorbijvliegt. ‘Waarom de zoveelste Messiah?’ vraagt Niquet zich af in het boekwerk. Het antwoord staat op de cd’s.

Eddie Vetter (6-2017)