Gounod, Charles

La Gheorghiu in de schijnwerpers

Dvoráks Rusalka en Spontini's La vestale uit de keel van sopraan Angela Gheorghiu: dat moet een bijzondere avond worden. Op 24 september staat ze in het Koninklijk Concertgebouw.

“Ik hoop dat ze dit niet hoort,” vertrouwt tenor Marius Brenciu een miljoenenpubliek toe in de pauze van de live bioscoopvertoning van Puccini’s La Rondine vanuit de Metropolitan Opera, “maar ze is echt een aardige collega.” Waarvan akte. Sopraan Angela Gheorghiu heeft een reputatie opgebouwd: afzeggingen, intense relaties, gepeperde uitspraken en wat dies meer zij. Operaliefhebbers hebben waar voor hun divageld gekregen: een zangeres van wie je kunt houden en over wie je je lekker kunt opwinden.

Dat is beslist niet het hele plaatje. Eén keer maar zong Angela Gheorghiu samen met acteur Jeroen Willems. Het jubileum van koningin Beatrix werd in 2005 opgeluisterd met een Brelvertolking in duet. Ze vergat hem niet. Toen Willems op 3 december 2012 overleed, plaatste Gheorghiu een warmbloedige reactie op haar Facebookwall, vol authentieke primadonnapassie: “Een dierbare vriend heeft deze wereld te vroeg verlaten. We zijn in rouw. Waarom heeft God dit besloten? Om de beste onder zijn engelen te hebben…” Ziedaar. Er schuilt een hart in Gheorghiu dat zo uniek is als haar stembanden: het stemgeluid en de intelligente emotie die ze in haar vertolkingen weet te leggen zijn onmiskenbaar, en beslist niet inwisselbaar met die van andere zangeressen. Je kunt ervan houden of niet: Gheorghiu is Gheorghiu.

Luister bijvoorbeeld naar haar cd-opname van Madama Butterfly van Puccini. In de eerste akte verschijnt beslist geen porseleinen poppetje voor een huwelijk met de Amerikaanse luitenant Pinkerton: Gheorghiu’s audio-evocatie van de vijftienjarige geisha Cio-Cio San is een combinatie van een jong, kwetterend meisje, een door het leven getekende vrouw en een sensuele geliefde. Gheorghiu gaat verder dan de vocale prestatie. Geef haar een sterke regisseur en er komt een sterke performance: haar onconventionele Marguerite in Gounods Faust is hier een voorbeeld van. Regisseur David McVickar plaatste haar in het Royal Opera House in Londen als doortastende, blonde serveerster in een kroeg die Cabaret l’Enfer heet. Gheorghiu schetst Marguerites verval tot waanzin in opmerkelijk scherpe contouren, met als aangrijpendste punt haar geschokte, verwarde reactie op de dood van haar broer Valentin.

Haar Tosca, net als Marguerite gefilmd in Londen, beweegt zich wellicht wat meer langs de lijnen der verwachting: diva speelt diva, maar o jee, wat is ze een knap koppel met Jonas Kaufmann en wat een ijzig afkeurende blik krijgt Bryn Terfels baron Scarpia als ze haar exit maakt op de glorieuze muziek die Puccini zijn titelheldin geeft in het eerste bedrijf. Haar Magda in La Rondine lijkt daarnaast een bijna relaxte vertolking: het is een rol die ze zich met enig recht heeft toegeëigend, en dat laat ze onverbloemd zien.

Nu is er een optreden in het Koninklijk Concertgebouw, op 24 september: hoewel ze aria’s zingt van onder meer Händel en Dvorák wordt ze aangekondigd als een ‘nieuwe Callas’ en dat is waarschijnlijk omdat ze een fraaie hommage opgenomen heeft met aan de Griekse diva gelieerde aria’s. Ga echter kijken en luisteren naar Gheorghiu en bepaal dan zelf wie zij is.

Hein van Eekert (4-2013)