Pierné \ Spohr \ Saint-Saëns \ Fauré \ Versalle \ Snoer \ Roussel \ Glière

Nieuwe ontdekkingen van Lavinia Meijer
Als je het simpele themaatje hoort van Louis Spohrs Variaties op ‘Je suis encore dans mon printemps’ ben je meteen overtuigd: dit is harpspel van niveau. Melodie, begeleiding, geïntegreerde  tegenstemmen - wie dat op een lastig te bespelen instrument als de harp uiteen weet te rafelen, die beschikt over een fabelachtige muzikaliteit en techniek. Dat Lavinia Meijer met haar cd’s op Channel  Classics zo succesvol is, hoeft niemand meer te verbazen: het zijn interpretaties van hoog niveau én een fraai opgenomen, met een  prachtige, nu eens diepe, dan weer sprankelend-heldere harpklank. De derde in successie is nu verschenen.

Het stuk van Spohr is een toetssteen. Getrouwd met een harpiste wist Louis Spohr als geen ander waar de artistieke grenzen van het instrument lagen. Misschien was het zijn bekende Fantaisie op. 35 die Lavinia Meijer tot de repertoirekeuze van haar nieuwe cd Fantasies & Impromptus bracht. Allemaal stukken ontstaan uit vrije verbeelding, los van formele kaders. Pierné, Fauré, Saint-Saëns, Roussel, allen componeerden ze in een laatromantisch, soms impressionistisch idioom
hun fantasieën en muzikale gedichten voor de harp. De mythische tokkelklank paste wonderwel bij de Franse dromerigheid van het fin de  siècle. Lavinia bewees met haar voorgaande cd’s bij Channel (Divertissements en Visions) dat ze juist met dit repertoire uitermate goed raad weet. Opmerkelijk aan de nieuw cd zijn een aantal premières, ondermeer een stuk van ene Johannes Snoer, een Amsterdammer die aan het begin van de vorige eeuw harpist van het Concertgebouworkest was. Hij schreef behoorlijk wat harpcomposities, waarvan een reeks etudes ook op cd verkrijgbaar is. Lavinia presenteert echter Snoers fantasie op ‘Wien Neêrlands bloed’, en die kenden we nog niet. Al moet gezegd dat een andere première, een salonstuk van de onbekende Fransman Gabriel Verdalle (1845-1912), meer kwaliteit heeft. Aan de speurtocht naar deze onbekende werken werd bijgedragen door de muziekjournalist Hans Heg. Bij het spel van Lavinia heb je het gevoel dat alles haar met een speels gemak afgaat. Dat kenmerkt de groten, ook als het in werkelijkheid helemaal niet zo is. Integendeel, ze schijnt vooraf juist te barsten van de zenuwen. ‘Ik trek me terug op een stille plek’, zegt ze, ‘en adem diep in en uit. Ik stel mezelf voor dat ik op de mooiste plek ter wereld ben, bijvoorbeeld in de Alpen, in het bos. Ik kijk om me heen en zie het echt. Ik kijk omhoog en zie de zon, ik voel de frisse lucht. Dat maakt me rustig en geeft me kracht. Deze vrijheid geeft me de kans me te focussen op mijn optreden.’ Een fraai staaltje openheid - anderen zouden het misschien verzwijgen. Een openheid die ook mooi past bij de intimiteit van de nieuwe cd, die de muziekliefhebber een fraai boeket aan poëtische ontboezemingen levert.
Jos van der Zanden