Schubert, F.

Franz Schubert was een echte goedzak. Meegaand, gevoelig, altijd zichzelf wegcijferend – een vriend, kortom, zoals iedereen zich zou wensen. Zo klinkt hij ook enigszins op deze cd. Schubert is hier geen overgangsfiguur die nog een beetje terugkijkt op de achttiende eeuw, nee, hij is een volbloed romanticus. Je hoort het meteen bij de inzet van de Pianosonate D894: een peinzende Schubert, alsof hij aan het dagdromen is, overgeleverd aan het moment. David Fray durft te aarzelen, de muziek klinkt bij hem langzamer en ingetogener dan bij andere pianisten. Dit handhaaft hij op de cd, ook in de Fantasie in f-klein en het Allegro D947 die hij vierhandig speelt met zijn kompaan Jacques Rouvier. Zelfs de toch stevige openingsakkoorden van het Allegro krijgen geen agressieve angel, alsof de musici kritiek leveren op de inderdaad niet-authentieke titel van dit stuk: Lebensstürme. Zangerigheid overheerst, dichterlijke vrijheid. De muziek wordt zelden exuberant, zelfs niet bij de dreigende linkerhandpassages in de Fantasie waarbij pianistenduo’s de vleugel doorgaans doen trillen. Fray geeft een persoonlijke kijk op Schubert, consequent en compromisloos. Zelf zeg hij: ‘Bij een fantasie winnen poëzie en verbeeldingskracht het van de vorm’.

Jos van der Zanden (2-2015)