Donizetti, G.

Toegegeven, de enscenering lijkt soms te bedacht, maar gaat dat meestal niet zo, met concepten? Geef je eraan over, zou ik zeggen, en je avond kan niet meer stuk, want deze productie is gewoon ontzettend leuk (wel tot het eind blijven kijken!) Daniel Slater, geholpen door de ontwerper Francis O’Connor, verplaatst de actie naar de jaren twintig van de vorige eeuw, naar het Parijs van ‘olalala’, naar het café, de straatschilders, de avant-garde en de psychoanalyse. Er wordt rijkelijk uit Picasso en Magritte geciteerd, en de derde acte is één en al Mondriaan. Prachtig om te zien, en je kan meteen je kunstkennis testen. Simone Alaimo is een opmerkelijk keuze voor Pasquale. Doorgaans wordt de rol gezongen door een basso-buffo, en dat is hij zeker niet. Ook oogt hij te jong en te aantrekkelijk, maar hij zingt en acteert werkelijk superieur. Alleen in Patrizia Ciofi (Norina) moet hij zijn meerdere erkennen, maar zij is dan ook de ongekroonde koningin van het (dramatische) belcanto en domineert de bühne vanaf haar eerste opkomst. Zij zet een vrouw van de wereld neer, met wie je beter niet kunt spotten. Daar zou ook Ernesto (een aardige Norman Shankle) wel eens pijnlijk achter kunnen komen.

Basia Jaworski