Purcell \ Blow \ Humfrey \ Croft

Ik verheug me nu al op 2009. Dat wordt een herdenkingsjaar van Händel, Haydn, Mendelssohn én Henry Purcell. Het is dan 350 jaar geleden dat Purcell werd geboren en dat gaat ongetwijfeld een stroom nieuwe cd’s opleveren zoals dat dit jaar met Buxtehude het geval is. Maar zo lang hoeven we niet te wachten. Les arts florissants, die we vooral kennen van hun uitvoeringen van Franse muziek, heeft nu kerkmuziek van Purcell ter hand genomen en deze gecombineerd met werk van veel minder bekende tijdgenoten. Net als Purcell schreven ook John Blow, Pelham Humfrey en William Croft grootse muziek voor de Anglicaanse, dus Engelstalige, liturgie. Groots is ook de uitvoering van Les arts florissants, een ensemble dat erom bekend staat het barokrepertoire niet met zijden handschoentjes aan te pakken. Dus niks etherisch jongenskoortje en devoot orgeltje maar stevig zingende sopranen en flink in snaren en toetsen grijpende continuospelers. Daardoor ontstaat vaak de indruk dat je naar theatermuziek luistert in plaats van kerkmuziek. Muzikaal liggen deze genres in de barok nooit ver uiteen.

Marcel Bijlo

Aan het einde van de zeventiende eeuw publiceerde de Engelse uitgever John Playford twee bundels Harmonia Sacra - divine hymns and dialogues. Het voornaamste doel van deze uitgaven was de gelovige medemens religieus zangvoer voor in de huiskamer te geven. En hoewel vast niet iedere huiskamer in Engeland het geld, de tijd en de opleiding had om deze stukken uit te voeren, zou je er op slag gelovig van worden. De meeste werken in de bundels zijn namelijk van Henry Purcell en zijn vriend en leermeester John Blow. Op enkele uitzonderingen na, zoals Purcells prachtige minioratorium In guilty night, blinken de liederen uit in eenvoud en beknoptheid. Ondertussen hebben ze wel de kenmerken die de Engelse ‘songs’ uit die periode zo onweerstaanbaar maken. Schitterend melancholische melodieën, verrassend schrijnende harmonieën en een sfeer die van somberheid een gelukzalige toestand weet te maken. Bovendien laat vooral Purcell hier en daar zijn kennis van de Italiaanse stijl gelden en toont hij zich ook op deze kleine schaal een dramaticus en theaterdier pur sang. Logisch dat William Christie met zijn Arts florissants viel voor deze liederen. Samen met de tenor Paul Agnew, de countertenor Thomas Michael Allen en de andere vocaal uitstekend presterende collega’s houdt hij de sfeer, conform de mooie foto op het front van het cd-boekje, ouderwets devoot en heerlijk intiem.

Paul Janssen