Beethoven

AANBEVOLEN DOOR...

Veel opnames maakt Uchida niet – haar laatste soloalbum dateert van bijna tien jaar geleden – maar nu het zover is, komt ze met een knaller! Wat een rijkdom straalt deze nieuwe opname van de Diabellivariaties uit. Zou het kunnen zijn dat de corona-isolatie, die artiesten dwong tot weinig optredens, zijn vruchten heeft afgeworpen in verdieping van het repertoire door uitgebreide studie? Want zó uitgebalanceerd en doorwrocht klinkt deze opname. De pianostijl die Uchida hanteert, een stevige linkerhand, een concrete aanslag en precisie in het pedaalgebruik, past perfect bij de rijpe stijl van Beethoven in dit werk, dat raakvlakken laat horen met zijn late pianosonates. Ook de directe, maar volbloedige en warme opname draagt eraan bij dat dit stuk een vertolking krijgt die alle eer doet aan de kwaliteiten van de vertolkster en aan het meesterwerk van Beethoven zelf.

Het Colofon, Arnhem
Martin Buninga (Klassieke Zaken 2/3-2022)

IN GESPREK MET

Componeren is keuzes maken
Al tijdens zijn studie had Joey Roukens het geluk dat hij een paar interessante compositieopdrachten kreeg. Daarna ging het snel en werden zijn werken gespeeld door orkesten als het Concertgebouworkest en de New York Philharmonic. Hoe kwam hij op het idee om componist te worden en wat inspireert hem?

Hoewel Roukens uit een gezin komt waarin klassieke muziek geen belangrijke rol speelde, wist hij als kind al dat hij graag muziek wilde schrijven. “Pianoles hoorde bij de opvoeding, we gingen weleens naar een concert en mijn moeder had een paar klassieke cd’s, maar verder was ik de enige die altijd met klassieke muziek bezig was. Toen ik net piano begon te spelen, had ik al melodietjes in mijn hoofd. Mijn eerste pianodocente in Vlaardingen liet mij die melodietjes opschrijven. Ze gaf me opdrachten die steeds complexer werden en zo is het componeren geleidelijk gegroeid. Ik las ook boeken over componisten. Ik weet nog dat ik rond mijn tiende ontdekte dat Sjostakovitsj zijn eerste symfonie schreef toen hij negentien was en dat ik dacht: dat wil ik ook! De beslissing om componist te worden is heel natuurlijk verlopen, al heb ik nog even getwijfeld toen ik mijn studiekeus moest maken. Mijn ouders verwachtten van mij dat ik een ‘fatsoenlijke’ universitaire studie zou doen, dus ik koos aanvankelijk voor psychologie. Maar al snel ben ik daarnaast ook compositie gaan studeren in Rotterdam en nam ik pianolessen bij Ton Hartsuiker.”

Nadat hij zijn studies had afgerond in 2007 kreeg Roukens meteen voldoende opdrachten om rond te kunnen komen als componist. “Tijdens mijn studie kreeg ik al mooie compositieopdrachten, bijvoorbeeld van het Orkest De Volharding en het Aurelia Saxofoon Kwartet. Daarna is het balletje gaan rollen, en zo kreeg ik bijvoorbeeld op mijn achtentwintigste mijn eerste opdracht van het Concertgebouworkest. Andere hoogtepunten zijn Rising Phenix voor het Groot Omroepkoor en het Radio Filharmonisch Orkest voor de heropening van TivoliVredenburg, Morphic Waves voor het Nederlands Philharmonisch Orkest en In Unison voor de pianobroers Jussen, het stuk dat net op cd is verschenen. Momenteel ben ik bezig met een symfonie voor het Residentie Orkest en een requiem voor Amsterdam Sinfonietta en het Nederlands Kamerkoor voor November Music. Wat nog ontbreekt in mijn oeuvre is een serieuze grote opera, die zou ik best graag eens schrijven.”

“Eigenlijk hou ik van te veel soorten muziek. Dat is best onhandig, want componeren betekent ook: jezelf beperken en keuzes maken. Toch laat ik mij door veel verschillende componisten inspireren, van John Adams en Steve Reich tot Stravinsky, Mahler en Sibelius, maar ook door Radiohead en jazzpianist Keith Jarrett. Ik denk dat mijn composities daarom zo sterk van elkaar verschillen. Maar wat voor soort stuk ik ook schrijf, ik probeer altijd om mijn luisteraars te raken.”

Noortje Zanen (Klassieke Zaken 2/3-2022)