Brahms, J.

In Brahms’ requiem wordt niet gerouwd of getreurd, maar getroost. In dit wonderschone, introverte werk ontvouwt de nog jonge componist zijn visie op de dood, die voor hem niet afschrikwekkend is. Dat doet hij niet heftig opstandig maar als een bespiegeling, in lutherse geest, ‘nach Worten der heiligen Schrift’. Aan de oneindig lange catalogus van de bestaande interpretaties van Brahms’ troostrijke meesterwerk voegt Daniel Harding nu de zijne toe met het Stockholmse radio-orkest en -koor die veel affiniteit tonen met dit idioom. De sonoriteit van de lage strijkers is opvallend, de individuele instrumentalisten (hoorns, fluiten, harpen!) weten een magische sfeer op te roepen. Boven een fluisterzacht koor klinkt Christiane Karg etherisch mooi in Ihr habt nun Traurigkeit. De enige tegenvaller vind ik Matthias Goerne. Waarom de topliedzanger van tegenwoordig zo huilerig moet klinken in Herr, lehre doch mich is mij een raadsel. En dat terwijl Daniel Harding juist kiest voor een ideaal evenwicht in zijn goed gedoseerde interpretatie. Hier wordt door Brahms’ geresigneerde muziek iets ontvouwd, iets geopend, er klinkt hoop op een betere wereld door de kracht van de muziek. Harding stijgt uit boven zichzelf dankzij de innerlijke en vocale kracht van de formidabele koorzangers. Zij zijn de ware sterren.

Gerard Scheltens (Klassieke Zaken 5-2019)