Rachmaninov, Prokofjev

Yuja Wang: energiek en explosief

Een soliste die als een vamp het podium betreedt. Die het oor én het oog streelt. Die zich tijdens de pauze omkleedt om daarna nog verleidelijker naar de vleugel te schrijden, met stilettohakken en miniglitterjurkje. Het visuele bijzaak bij een klassiek concert? Yuja Wang zorgt voor een kentering.

Niks incident, terloops of onbewust. De 26-jarige Chinese wonderpianiste weet heel wel waarmee ze bezig is. Zelf noemt ze het eufemistisch een ‘charismatische podiumpresentatie’. Als om zich te excuseren onderbouwt ze het door Coco Chanel te citeren: ‘A girl should always be two things: classy and fabulous’. Wees een sprookjesachtige, oogverblindende verschijning.

Eigenlijk had ze kledingontwerpster willen worden, Yuja Wang, maar het liep anders. Vroeg ontdekt, een debuut-cd bij Deutsche Grammophon, Young Artist of the Year in 2009, een Echo Klassik voor haar tweede cd, het Tweede pianoconcert van Rachmaninov met Claudio Abbado, vorig jaar een vierde cd vol halsbrekende etudes en bravourestukken. Intussen optredens langs alle continenten, met de gerenommeerdste orkesten en dirigenten. Afgelopen mei figureerde ze ook in de serie Meesterpianisten in het Amsterdamse Concertgebouw, om daar voor een dolenthousiast publiek de indruk na te laten van onovertroffen supertalent ‘dat er prachtig uitzag in een rood strapless mini-jurkje’ - ja, recensenten konden niet aan haar voorbij.

Nu ligt haar vijfde cd klaar met het Derde pianoconcert van Rachmaninov en het Tweede van Prokofjev, in februari opgenomen in Caracas met Gustavo Dudamel en zijn Bolívarorkest. Dat uitgerekend deze twee Russen haar lievelingscomponisten zijn, is verbazingwekkend. De twee pianoleeuwen vragen immers niet alleen het uiterste aan technische beheersing en extreme vingervlugheid, ze eisen in hun concerten bovenal power en massiviteit, furieuze exclamaties. Dat lijkt niet te stroken met de kleine handen en frêle vingers van een slank, fijngebouwd meisje dat zich bovendien erg voorzichtig en bedachtzaam uit. Maar luister en huiver! Zelden hoorde je deze concerten zo rijkgeschakeerd, energiek en explosief. Geen spoor van terughoudendheid of enige fysieke beperking. Het zijn fabuleuze vertolkingen van deze toch zo veeleisende muziek. De Russische beer gaat echt helemaal los.

Met Dudamel klikt het ook optimaal. Dat bleek al meteen bij de repetities, toen Wang ‘dat heerlijke orkest’, het Simón Bolívar Symphony Orchestra of Venezuela, leerde kennen. ‘Grotendeels zijn het musici van mijn eigen leeftijd’, zegt ze in een interview, ‘dat komt niet zo vaak voor en ik merkte dat dat toch wel wat uitmaakt. Ik hoefde maar iets te vragen of ze begrepen me meteen. Heel plezierig om met ze te werken.’ Beleefdheid? Vast, maar aan de flexibele tempi en subtiele vertragingen en versnellingen hoor je dat orkest en soliste echt gelijkgestemde geesten zijn. Een heel enkele keer slechts lijkt Wang het in haar enthousiasme iets vlotter te willen en trekt ze het orkest mee. Bijvoorbeeld in de dartele finale van Rachmaninovs Derde pianoconcert, waar ze alle trossen losgooit en de muzikale opwinding tot het uiterste opvoert. Wat een supertalent, deze charmante bijnakledingontwerpster. Sommige mensen hebben alles...

Jos van der Zanden (1-2014)