Wagemans, Peter-Jan

Toen ik benaderd werd om de Zevende symfonie van Peter-Jan Wagemans te bespreken, was er direct een klein misverstand. Een symfonie van de avant-gardistische Wagemans? En dan maar liefst de zevende binnen een genre dat bij uitstek traditioneel mag heten? Misverstand. Het enorme werk heet De Zevende Symfonie. Met die titel verwijst Wagemans naar Beethovens nr. 7 en die van Henze en Hartmann. Het is voor mij het enige wat gewilde aan dit meesterwerk. Meesterwerk, durf ik te zeggen. Een mijlpaal binnen het moderne  Nederlandse, misschien zelfs Europese componeren. Ik ken ons muziekleven niet tot in alle uithoeken maar vermoed dat er hier te lande sinds Keuris' Movements en Ed de Boers Eerste symfonie niet meer zo goed voor orkest is gecomponeerd. Wagemans refereert aan de traditie, aan het tonale componeren, aan achttiende-eeuwse ritmische figuurtjes, aan de dimensies van Mahler, terwijl over het gehele werk de uitbundige energie hangt van Beethovens Zevende. Dat merk je vooral in het virtuoze tweede deel. Een meesterlijke orkestrale lyriek bereikt Wagemans in de finale, waarin onversneden mineur- en majeurdrieklanken tot allesbehalve kitsch leiden. ‘Toegift' op deze cd is ‘De stad en de Engel'. Ook erg goed, dit Nederlandse commentaar op ‘Till Eulenspiegels lustige Streiche'.

Stephen Westra