Martin, F.

De Zwitser Frank Martin (1890-1974) wordt vaak voorgesteld als een neoclassicist met een voorkeur voor een geserreerde expressie waarin verfijning en een geraffineerde combinatie van klassieke vormen en impressionistische tinten de boventoon voeren. In de zelden gehoorde werken op deze cd horen we vooral dat hij een grondige studie heeft gemaakt van Schönberg en zijn atonaliteit. Martin verkent de grenzen van de tonale muziek maar overschrijdt die niet en houdt net als Schönberg van donkere tinten. Hij kan uitstekend voor instrumenten schrijven en benadrukt, vooral in de cello, het vermogen tot tragiek, maar behoudt altijd een zekere reserve, die met name de harpiste en de hoboïst uitstekend kunnen verklanken. Zelfs de jazz-invloeden in het derde deel van het Concert brengen Martin niet van zijn gentleman-achtige koelheid af. In de Trois danses en de Passacaille horen we iemand die ook bij de grootste tragedie nooit uit het lid raakt. De stukken en de excellente uitvoeringen zijn volkomen illustratief voor een componist van gematigd moderne muziek die zijn sterke emoties vaak pas in tweede instantie toont.

Emanuel Overbeeke