Weinberg, Kabalevsky,

INTERVIEW

Liefde voor het Russische repertoire

Razend druk heeft ze het met het Kamermuziek Festival Utrecht, waarvan ze de programmering van Janine Jansen overnam. Maar de mogelijkheid om pareltjes van haar spel op cd te krijgen laat celliste Harriet Krijgh zich niet ontgaan.

Sinds 2011 werkt Harriet Krijgh voor het label Capriccio, met nu een nieuwe cd met socialistisch-realistische muziek uit Rusland: het Celloconcert van Kabalevsky.
Draag je zulk bijzonder repertoire zelf aan, of wordt zo’n idee bedacht door het label? “Kijk, bij Capriccio loop ik al een tijdje mee, ik ben daar zogezegd dochter aan huis. Mag dus opnemen wat ik wil en met wie, wel in overleg natuurlijk. Heel fijn, een ideale opnamesituatie. Ik heb daar al wat standaardstukken gedaan, cellowerken van Brahms, Haydn. Van Kabalevsky’s concert kende ik vooral het langzame deel, van een verzamel-cd. Als klein meisje hield ik er al van. Later leerde ik de andere delen kennen. Heerlijke muziek. Ontzettend toegankelijk natuurlijk, door al die Russische volksliederen en andere thema’s die fijn in het gehoor liggen. En dan dat prachtige langzame deel, een hommage aan gestorven soldaten. Ik ben het gaan spelen en toen de mogelijkheid zich voordeed heb ik een opname voorgesteld. Uiteindelijk is een concert dat ik ongeveer een half jaar geleden gaf in de Musikverein in Wenen direct opgenomen. Dat was ook mijn wens. Capriccio heeft er andere passende muziek omheen gezet. Een fantasie, ook van Kabalevsky, en het Vioolconcert uit 1959 van Weinberg.”

Jouw repertoire is niet zelden Russisch. Is dat toeval? “Nee, Russisch repertoire is mij op het lijf geschreven, geloof ik. Het doet iets met me. Kabalevsky is ook iemand die heel precies alles voorschrijft. Vooral de articulatie, korte nootjes, kleine boogjes - alles ontzettend precies. Zijn partituur doet me denken aan Prokofjev en Sjostakovitsj. Die laatste ligt me ook na aan het hart. Zijn kamermuziek speel ik veel. Het eerste concert dat ik ooit in Wenen gaf was ook met zijn muziek. Dat was mijn debuut, zoiets vergeet je niet meer. Ik heb ook veel over de Russen gelezen. Over hun leven, de tijdgeest, politiek en zo. Sjostakovitsj’ Eerste celloconcert staat op de ‘waiting list’, daar ga ik zeker nog eens over praten bij Capriccio. Met dirigent Cornelius Meister heb ik een uitstekende band. Hem ken ik al best lang, heb alle grote concerten in Wenen met hem gedaan. Sinds afgelo pen jaar is hij chef van het radio-orkest waarmee we de opnamen deden. Een ontzettend serieuze, precieze musicus. Nooit eerder had ik zo’n intensieve voorbereiding als met hem. Werkelijk elk nootje wilde hij doordenken en uitwerken, alles zo perfect mogelijk afstemmen met het orkest. Het resultaat is ernaar.”

Wat opvalt aan de cd is de warme, ronde klank van je instrument. Als een warm bad. “Ja, daar ben ik trots op. Ik heb een echte ‘oude heer’. Een Italiaan uit 1620, Paolo Maggini. Die cello heb ik in bruikleen van een privéverzamelaar, via het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds. Van deze instrumentenbouwer bestaan wereldwijd nog maar twee of drie cello’s. Inderdaad, een uitzonderlijk mooie klank. Kabalevsky vaart er wel bij.”

Jos van der Zanden (1-2018)