Rossini, G.

Componist Anton van der Horst schijnt ooit zijn disgenoten gebruskeerd te hebben met de opmerking: 'Maar mevrouw, er zit dood dier in mijn soep!' Op het booklet van deze sacd staart Paolo Giacometti naar een hoopje gehakt, om aan te geven dat de titel Bolero Tartare gastronomisch geduid dient te worden: 'Een bolero, pikant, rauw, fijngehakt en onweerstaanbaar voor de liefhebber'. De pianowerken op deze cd behoren (net als de vorige uitgaven in deze reeks) tot Rossini's ouderdomszonden (Péchés de Vieillesse). Muzikale humor kan ontzettend flauw zijn; Rossini's ironie is echter zo charmant en gracieus dat de parodie iets exemplarisch krijgt. Net als Satie en Frank Zappa na hem had Rossini een scherp oog voor muzikale pretenties. Zo heet het eerste werk Un Cauchemar. Op een enkele wending na is de muziek alles behalve een nachtmerrie: minuten lang vergast Rossini ons op schitterend belcanto (sprankelend gespeeld op een Erard uit 1858). De titel wordt daardoor een semantische onmogelijkheid, als etiket dat niet wil blijven plakken - Véritables préludes flasques pour un chien... Ceci n’est pas une pipe... 'Langzamerhand ga ik Rossini bijna beschouwen als een pianocomponist die en passant een aantal opera's schreef, in plaats van andersom', aldus Giacometti.